quarta-feira, 9 de dezembro de 2009

TRABALLOS DE FIN DE TRIMESTRE

Recórdovos os traballos que hai que entregar o día 16 de decembro de 2009, ao terminar a clase:

1. cada alumno ten que desenvolver o guión das escenas da escaleta que lle tocaron, conforme ao modelo que vos dei (fotocopia de dúas páxinas do guión da película 'Shine').
2. cada alumno ten que debuxar o story-board correspondente ás tres escenas, de acordo co que escribiu no guión e de acordo cos exemplos de story que temos visto na clase (xa sabedes que hai bastante liberdade para debuxar os story, pero teñen que ser suficientemente claros, para o que se pode facer indicacións neles).
3. cada alumno ten que facer bocetos das localizacións onde sucede a acción das escenas cuxo guión desenvolveu e cuxo story debuxou.

quarta-feira, 2 de dezembro de 2009

FONDOS PARA FOTOGRAMAS

Póñovos a seguir algunhas imaxes que poderían ser o fondo das fotos que se fan Héctor e Paula cando viaxan polo mundo ou cando falan no café ou cando están na exposición.
Son só exemplos, non teñen por que ser os definitivos.






segunda-feira, 30 de novembro de 2009

GRANDES MUSEOS DO MUNDO

Unha das grandes vantaxes de vivirmos no século XXI é que moita xente, antes de nós, xa se ten adicado a resolver cuestións que, se non o tivesen feito, teríamos que afrontar. Para mostra, un exemplo: a escolla dos 20 mellores museos do mundo.

ALGÚNS CENTROS DE ARTE MODERNA E CONTEMPORÁNEA

Por se hai alguén interesado en irse de museos sen levantarse da silla, póñovos algúns sitios onde poderíades dirixirvos:

The Saatchi Gallery (Londres)

Tate Modern (Londres)

Guggenheim (xa inclúe os links coas sés de Nova Iorque, Bilbao, Venecia, Berlín e Abu Dhabi)

MOMA (Nova Iorque)

Museo Reina Sofia (Madrid)


Centre George Pompidou (París)

Museu do Chiado (Lisboa)

Fundação Serralves (Oporto)

MACBA (Barcelona)

CGAC (Santiago de Compostela)


MARCO (Vigo)

MOMAT (Tokio)

MCA (Sidney)

MAC (São Paulo)

MAC de Niterói (Rio de Janeiro)

MMOMA (Moscova)

Museo Tamayo (México)

MUAC (México)

sábado, 28 de novembro de 2009

OS CADROS DA DISCORDIA

Algúns pintores galegos recentes cuxa obra podería ser víctima da codicia de Paula, Héctor, Lucía e (eventualmente) Celia poderían ser:

Maruja Mallo

Urbano Lugrís


Luís Seoane

Alfonso Sucasas

Alfonso Costa


Jorge Peteiro

Luís Caruncho

Laxeiro


Eugenio Granell

Leandro Lamas

Aínda que tampouco está a súa obra, en xeral, TAN cotizada...

O ARTISTA E A MORTE

Leo en El Mundo (non vos podo linkar á noticia porque é un contido de pago; sonche así) que abren unha exposición no Museo Nacional de Arte Moderna de París sobre o traballo que un feixe de artistas desenvolveron cando viron próxima a data da súa morte.
Vindo de camiño falaban na radio do que ten que mudar o traballo do sistema sanitario na asistencia ás persoas que están para morrer.
Tema moi de Novembro.
En todo caso, a tal exposición é un motivo tan bo como calquera outro para achegarnos á obra de xenios como Willem de Kooning, Robert Mapplethorpe, Jörg Immendorff, Hans Hartung, Chen Zhen, Joan Mitchell ou Félix González-Torres.

MUSEO VIRTUAL

Benvidos ao museo virtual.
Desde aquí pretendemos dirixirvos a outros dominios web nos que poidades ver algo máis completo do que nos achegan os libros de texto.

Para empezar, suxírovos visita-la Artcyclopedia, na que nos ofrecen, como eles din, unha clasificación de "os artistas que a xente buscou máis no último mes: unha medida para non ser tomada moi en serio sobre que artistas ocupan unha maior porción de memoria da nosa cultura colectiva". Tamén teñen unha clasificación de pinturas, seguindo o criterio dos posters que máis venden na súa tenda.

sexta-feira, 27 de novembro de 2009

A LINGUAXE DOS PLANOS:

O plano vén definido polo ángulo, a posición e a distancia ou lugar dende o que observamos a un personaxe, un obxecto ou unha paisaxe.
Cada tipo de plano ten unha carga emocional e expresiva diferente (comunican emocións, sensacións e sentimentos diferentes). Isto quere decir que, dependendo do tipo de sensación que queiramos comunicar, será máis axeitado utilizar un tipo de plano determinado, xa que cada plano comunica (aínda sen que sexa intención do que toma a imaxe) unha sensación deiferente.
Os tipos de planos máis habituais son:
1. plano de detalle: amosa unha parte moi concreta da acción.

2. plano curto (ou primeirísimo primeiro plano): acentúa o dramatismo recollendo só parte da cara do personaxe.


3. primeiro plano: pretende expresar sentimentos e pensamentos; elimina todo agás o rostro para amosalo con plenitude.


4. plano de ombreiros: transmite proximidade pero non é tan expresivo como un primeiro. Pode ser máis ou menos curto.


5. plano medio: recolle os xestos coas mans.


6. plano americano (ou ¾): é a visión que temos habitualmente das persoas.


7. plano xeral: vemos as persoas enteiras.


8. grande plano xeral: sitúa aos personaxes dentro da escea.


9. plano panorámico: amosa unha paisaxe.


10. picado: plano tomado desde unha posición máis alta cá do personaxe que inclúe, dá sensación de vulnerabilidade.


11. contrapicado: plano tomado desde unha posición máis baixa cá do personaxe que inclúe, ‘engrandece’ ao personaxe.


Como regra xeral, canto máis pechado (máis curto) é o plano, o espectador séntese máis involucrado na imaxe, polo que a carga expresiva é maior. Os planos longos ou amplos (afastados) serven para contextualizar mellor a acción, son máis descritivos e menos emocionais cós máis curtos.

Combinado cos tipos de plano indicados, en cinema, segundo sexa o movemento da cámara, podemos ter as seguintes posibilidades:

12. panorámica: a cámara xira sen trasladarse; serve para describir a escea. O xiro pode ser en torno a un eixo vertical, horizontal ou combinado.

13. zoom (de achegamento ou de afastamento): o plano péchase (zoom de achegamento) ou ábrese (zoom de afastamento), polo que fai que nos acheguemos ou afastemos sentimentalmente da acción.

14. travelling: a cámara trasládase seguindo a acción. Pode ser en sentido transversal ao tiro de cámara, en vertical ou horizontal, ou lonxitudinal (acadando un efecto parecido aos zooms).

DURACIÓN DOS PLANOS E CENTROS DE INTERÉS

No cinema, ademais do tipo de plano que se emprega e os movementos da cámara, é tamén moi importante como se traballa co tempo: se os movementos de cámara son rápidos (zooms que abren ou pechan rápido, travelling rápido, etc.) ou se os planos duran máis ou menos tempo. Unha sucesión de planos curtos suxire tensión, mentres que se son duradeiros habitualmente transmiten tranquilidade (aínda que non sempre, xa que son habituais, por exemplo, nos filmes de suspense para crear a tensión dramática que produce o silencio neles).

Moitas máis variables inflúen na linguaxe cinematográfica, pero resulta interesante o concepto de ‘centro de interés’: é o elemento do plano que atrae a atención do espectador. Saber dirixir a atención do espectador é tamén moi importante para realizar un documento audiovisual eficaz. Como no caso da linguaxe dos planos, o efecto destes principios prodúcese sen que exista unha intención do espectador.
En xeral, a atención do espectador diríxese á parte central da imaxe, pero hai unha serie de casos que matizan esta regra fundamental; o centro de interés sitúase:
- Nun ambiente xeográfico cun personaxe, está na figura humana, aínda que estea afastada.
- No personaxe máis iluminado.
- No personaxe que fala.
- No personaxe que está de cara se os outros están de costas.
- No personaxe inmóbil se os outros se moven.
- No personaxe que se move se os outros fican quietos.
- No enfocado se o resto está desenfocado (e viceversa).
- No punto ao que se dirixe un zoom ou un travelling.
- No personaxe ao que segue unha panorámica.
- Na zona ou personaxe cunha cor destacada respecto ao resto da composición.
- Nun plano curto, á cara (e aos ollos) do personaxe.
En xeral, poderíamos decir que a atención diríxese cara o punto discordante no plano.

COMPOSICIÓN

Chamamos composición ao xeito no que se distribúen os distintos elementos dunha imaxe.
Analogamente ao que acontece na música, na que a composición se refire a como se distribúen os sons e os silencios no tempo, nas artes plásticas podemos distribuír os distintos elementos visuais no espazo da nosa obra (o campo), tanto as masas como as cores, as luces, os volumes, etc.
Se colocamos os mesmos elementos dun xeito distinto no campo, as sensacións que se obteñen poden variar (o debuxo pode suxerir profundidade, desequilibrio, tranquilidade, etc., ou todo o contrario). Loxicamente, se os elementos que se inclúen son distintos, tamén o serán as sensacións que comunican.
Por exemplo, en cine e televisión case sempre se segue unha serie de trucos cando se enfoca a cara ou o busto dun personaxe (o enfoque sería unha parte da composición desa imaxe): adoita situarse a cara da persoa fóra do centro exacto da pantalla, deixando un espazo baleiro ('aire') ao lado para o que o personaxe está a ollar; tamén é habitual que nos primeiros planos se elimine a parte superior da cabeza da persoa e se amose parte do peito para que non dea a sensación de que o personaxe está a afogar (se se quere amosar a cara pode facerse, pero entón tampouco se inclúe o pescozo nin a parte máis alta da cabeza). Este tipo de regras tamén se utilizan, aínda que dun xeito menos xeralizado, noutras artes plásticas como a fotografía, a pintura ou o debuxo.

AS CORES

Cores primarias e secundarias:

As cores primarias son a cyan, a amarela e a maxenta.
A partir da súa combinación poden obterse as demais.
Ao mesturar cyan e amarela, obtémola verde; se mesturamos cyan e maxenta sae a violeta e con amarela e maxenta sae a vermella.
Por iso, a verde, a violeta e a vermella son as cores secundarias.

A temperatura das cores:

A temperatura é unha cualidade das cores, xa que cada cor comunica unha sensación de calor distinta. Chamamos cores cálidas ás que comunican calor e frías ás que suxiren frío.
As cores cálidas son as próximas á vermella, a maxenta e a amarela (laranxas, rosas, marróns...).
As cores frías son as próximas á cyan, a verde ou a violeta (azuis, añiles...).

EXEMPLOS DE STORY-BOARD

Aí vos van 4 dos stories que vimos o outro día en clase:



E o de 'Nico'

ESCALETA

ESCENA 1:

(Carlota) de costas falando co seu psiquiatra, que lle pregunta sobre a súa infancia na illa, reiteradamente porque ela non responde.

CRÉDITOS INICIAIS

ESCENA 2:
Habitación de Carlota, de día. Fala por teléfono fixo con Celia sobre a viaxe á illa, dicindo que ela prefire ir a Baiona, e Celia dille que é mellor a illa, que van estar máis tranquilos, sen tanta xente. Intercálanse imaxes dunha e doutra, cada unha no seu cuarto. Cando colga vese unha foto dela cun neno pequeno (click).

ESCENA 3:
Celia fala por teléfono, como antes, con Lucía (que está nun bar con Damián), que lle confirma que Damián pode ir á viaxe. Despídense e Celia colga. Ao lado do teléfono ten varias estampas e un crucifixo. Fundido encadeado con escena seguinte.

ESCENA 4:
Celia, Carlota, Juan e Emilio esperan nunha rúa dunha urbanización pola limusina. Celia critica a Damián porque di que só quere a Lucía polo seu diñeiro. Carlota protesta e di por que non van a Baiona en vez de ir a ese sitio que seguro que está cheo de ratas mutantes. Dinlle que cale. Chega a limusina con Lucía e Damián e para diante deles.

ESCENA 5:
Quedan os seis ao pé da limusina, como estaban antes pero con Lucía e Damián, e a limusina marcha. Falan “2 días incomunicados, que guay!”; “vale, moi ben, pero hai que montar a tenda”.

ESCENA 6:
A carón dunha praia, aínda de día. “este sitio é bo!”; póñense a montar as tendas alí. Fáiselles noite (fundido co mesmo fondo e os personaxes noutras posicións). “Temos que ir buscar outra alternativa”, porque non son capaces de montar as tendas. “mirade, alí hai un edificio”. Deciden ir alí.

ESCENA 7:
Ven que é un MOTE
CE: que é un mote?
E: un motel, idiota! Que lle falta o L!
Entran. Hai un forte cheiro a madeira húmida. Remexen por alí. Encontran uns cadros nun baúl, gústanlles moito. Senten un ruído e soben a mirar de onde provén (será algunha rata mutante?). Non ven que produciu o ruído pero gústalles máis a parte de arriba e deciden subir todo, incluídos os cadros.

ESCENA 8:
Están acabando de instalarse e escoitan chegar un coche. Carlota ponse a berrar. Emilio dille que cale. Miran desde unha xanela quen baixa do coche e ven que é unha moza moi atractiva. Baixan. Antes de que ela entre no motel saen ao seu paso. Empezan a falar, Paula dilles que “cando estou estresada veño pasear pola illa porque nunca hai ninguén”, Emilio insístelle en que suba e as rapazas tamén, pero por outro motivo. Por quitalos de encima sobe e ve alí os cadros.



ESCENA 9:
Paula mira o reloxo e volve a miralo. Empezan a notar cada vez máis frío, deciden fazer unha fogueira nun bidón de gasolina que hai vacío, ao lado doutros cheos. Deciden ir por madeira, e van Lucía e Juan.

ESCENA 10:
Lucía e Juan andan pola illa de noite buscando madeira e ven o coche de Héctor agachado no bosque (Juan: “está quente”), polo que deducen que hai alguén máis na illa. Héctor veos alí, entre os arbustos, cando encontran o seu coche. Juan quere decirlle aos outros que encontraron o coche, porque o normal é decilo, pero Lucía négase, “por non preocupalos, porque seguro que non é nada”, di ao principio, e logo vai ser máis rotunda e chega a ameazar a Juan (que ten merecida fama de listillo) para que fique calado, porque o que ela quere é utilizar o coche para fuxir cos cadros, porque ela recoñeceu os cadros cando os viu, sabe que son cadros roubados, quen os pintou e os cartos que valen.

ESCENA 11:
No dormitorio teñen a fogueira acesa, están acabando de cear.
Lu: me aburro!
Ca: non me extraña; xa vos dixen que fósemos a Baiona!
E: ai, que pesada!
Ce: podemos rezar o rosario!
D: podemos facer unha ouija
Lu+E+Ju: si!!!
Ce: sacrílegos!
E: pero muller, non sexas parva, se é todo mentira
Na ouija sae un espírito dun neno, que se chama Nico. Morrera alí cando o accidente da nuclear e está alí atrapado porque non encontra a súa pelota, que lla levaran outros nenos, e se non a encontra a súa irmá vai enfadarse moito. Nesas, alborótanse porque escoitan ruídos abaixo (é Héctor, que anda remexendo e tropeza, e golpea unha pelota) e cando miran polo oco das escaleiras ven unha pelota rodando, e Carlota ponse a berrar como unha tola (porque é bastante histérica). En teoría, Damián é o que move o vaso.
Despois de todo, como xa non ten moitas excusas para quedar, Paula di que marcha coa idea de volver noutro momento e levar os cadros. Algúns, especialmente Carlota, dinlle que fique porque teñen medo, pero di que non: “teño vida!”.

ESCENA 12:
Están fóra despedindo a Paula, vai encender o coche e non arranca. Ven que está saboteado. Volven para dentro.

ESCENA 13:
Están metidos no saco e danse as boas noites. Imos vendo as sospeitas que ten cada un polo do coche. Carlota saca a pelota fóra do Motel e pensa “que pesados con non querer ir a Baiona”. Funde a negro.

ESCENA 14:
Lucía esperta, levántase e vai onda o coche de Héctor.
Trata de arrancalo e non dá. Entón sabotéao (pínchalle as rodas, arráncalle algúns cables do capó... así pode facernos pensar que fora ela quen saboteara tamén o de Paula). Cando volve ao Motel recolle a pelota, súbea e pona ao lado de Carlota.

ESCENA 15:
Amanece. Carlota esperta. Ve a pelota. Ponse a berrar. Espertan todos.


ESCENA 16:
Sobre fondo musical, vese os rapaces na praia xogando á pelota, paseando pola illa, bañándose, correndo detrás dun esquío, escapando dunha rata mutante.

ESCENA 17:
Vemos o grupo de Celia, Carlota, Juan, Emilio e Paula andando pola illa. Cando xa están volvendo ao Motel, xa bastante cerca, encontran os restos dun ritual satánico, con moito sangue, unha galiña degolada... Juan toca a galiña: “aínda está quente”. Celia é unha rapaza bastante católica e cóntalles que sospeita de que Damián pode ser satánico (pode que coñeza algún satánico que sabe que é amigo de Damián, ou que lle veu algunha tatuaxe, ou que saíse nalgunha conversa, ou todo á vez). Carlota, ao escoitalo, ponse a berrar fóra de si e Emilio (típico machito machote machista) sacúdea para que cale. Entón Juan cóntalles o do coche e a súa sospeita de que, vistos os restos do ritual, pode ser que o coche o trouxesen os amigos satánicos de Damián e que, se cadra, por iso Lucía non quería que lles dixese nada. Entón a Carlota dalle outro ataque. Paula, que empeza a sospeitar máis na posibilidade de Héctor que na de Lucía, pídelle a Juan que lles leve onda o coche.

ESCENA 18:
Os 5 chegan a unha corredoira buscando o coche pero o coche non está alí.
J: Tiña que estar aquí… igual é noutro sitio.
E: vaia co listillo…
J: Era de noite, non sei, chegamos de casualidade

ESCENA 19:
Simultaneamente, Héctor encontra a Lucía moribunda entre uns matorrais (que, loxicamente, fala cun pequeno fío de voz)
L: Damián...
H: Que Damián?
L: Os cadros...
H: Os cadros???
L: O coche...
H: Que lle pasa ao coche???
L: Axuda... morro...
H: Que sabes dos cadros?
L: Roubados...
H: Quen o sabe?
L: ...
H: Quen o sabe?
L: ...
H: Quen o saaaaaaaabeeeeeeeeee??????????

ESCENA 20:
No motel. Os 5 falan de Lucía e Damián, que non dan chegado. Como xa é de noite preocúpanse moito. Deciden saír a buscalos.

ESCENA 21:
Nunha corredoira calquera atopan a Damián e pregúntanlle por Lucía.
D: Non sei o que lle pasou. Enfadouse por calquera tontería e marchou a correr...
CA: Aaaahhhhhh!!!!
D: E a esta que lle pasa?
E: Non sexas cínico! Sabemos que es satánico e que hoxe pola tarde tiveches festa...
D: Pero que dis? Satánico eu? Festa?
J: entón... por que tés sangue nas botas?
Damián deslízase detrás duns arbustos e di: “que botas?” e a continuación marcha correndo. Saen todos correndo detrás del.

ESCENA 22:
Vense pés correndo, por un lado os de Damián, e despois os dos outros 5. Vese o bosque da maneira como o verían os que corren.

ESCENA 23:
No bosque os 5 paran de correr e empezan a falar Emilio, Juan e Celia antes de que cheguen Carlota e despois Paula. Deciden que un grupo debería ir ao Motel para atrapar a Damián (Emilio, Paula e Celia) e outro buscar os restos de Lucía (Juan e Carlota).

ESCENA 24:
O grupo que chega ao Motel encóntrao todo igual e deciden esperar, escondidos, a Damián, para tenderlle unha emboscada.

ESCENA 25:
Juan e Carlota encontran o cadáver de Lucía, cun brazo saíndo entre uns matorrais. Juan tócao e di “aínda está quente”. Nese momento, unha machada córtalle o brazo a Juan. A machada manéxaa Damián, que a continuación di: “quente vas quedar ti” e córtalle o pescozo. Carlota, como é costume, ponse a berrar:
CA: Aaahhh!!! Non! Damián! Non o fagas!
Héctor, que estaba agachado entre os matorrais (vese que eran ben espesos porque Héctor e Damián estaban os dous alí agachados e non sabían un do outro), sae nese momento.
H: así que ti es Damián...
D: E ti quen es?
H: eu son Héctor
D: encantado... vouche dar
H: non vai ser tan doado conmigo.
D: iso verémolo
H: sei que o fas todo polos cadros, a nena díxomo
D: de que cadros falas?
H: non te fagas o tolo...
Carlota marcha dalí e déixaos discutindo e pelexando. Na liorta, Héctor acaba no solo. Damián vai matalo coa machada pero ao asestarlle o ‘golpe’ definitivo engánchase coa póla dunha árbore, golpéase a cara, cae cara atrás, o brazo que sobresae de Lucía faille a zancadilla, desequilíbrao, anda medio caendo para atrás, pisa a cabeza cortada de Juan e o desequilibrio fai que caia sobre un tronco cortado que se lle crava na espalda e lle atravesa o peito.
D: Satán....
H: ufff (respira tranquilo ao ver o preto que estivera de morrer).

ESCENA 26:
Exterior do motel. Carlota chega correndo, berrando.

ESCENA 27:
Interior do motel. Carlota chega ao Motel.
CA: están pelexando, e Damián xa matou a Lucía e Juan, e Héctor quere matar a Damián!!! E todo polos cadros!!!
E: a ver, a ver, tranquilízate. Que dis?
CA: Hai un home na illa, que se chama Héctor. Juan e eu encontramos o corpo de Lucía (aínda estaba quente). Entón apareceu Damián e matou a Juan, e cando ía matarme apareceu Héctor...
E: Pero quen é Héctor?
P: Bueno, rapaces, creo que teño algo que contarvos.

ESCENA 28:
(Co apoio da voz en off) Héctor e Paula están debuxando un modelo do natural nunha clase de Belas Artes.

ESCENA 29:
(Co apoio da voz en off) Imos vendo a Héctor e Paula posando para a foto en diversos sitios: diante da Gioconda, na Tour Eiffel, diante do Coliseo, do Vaticano, na casa de Lloyd Wright, co Gernika, no Xapón…

ESCENA 30:
(Co apoio da voz en off) Asistimos á conversa entre Héctor e Paula na que a convence para roubar uns cadros dunha exposición, onde sabía que as medidas de seguridade eran moi escasas e o valor dos cadros moi alto. O seu plan é fuxir cos cadros, vendelos no mercado negro e ir vivir das rendas a Brasil, onde Héctor quere que creen a súa arte sen nengunha obriga económica.

ESCENA 31:
(Co apoio da voz en off) Vémolos roubando os cadros.

ESCENA 32:
(Co apoio da voz en off) Vémolos na illa agachando os cadros e marchando do motel.

ESCENA 33:
(Co apoio da voz en off) A voz en off dá pé á conversa en que Paula intenta convencer a Héctor de que devolvan os cadros. Vemos a conversa, sobre un fondo dun cadro nun café.
Paula intenta convencelo de que é mellor que digan onde están os cadros para que a policía non os atrape. El dille que non, que todo vai saír ben, e ela, como está namorada del (pobriña) creo.

ESCENA 34:
(Co apoio da voz en off) Paula ten nas mans o teléfono del e ve entre as últimas chamadas algunhas a Loli, unha antiga moza de Héctor.

ESCENA 35:
(Co apoio da voz en off) Outro día, nunha exposición de fotografías de Man Ray, pregúntalle se sabe algo de Loli, porque ela estudara Belas Artes con eles e adicábase á fotografía, e Héctor dille que non sabe nada dela desde que acabaran a carreira.

ESCENA 36:
Interior de motel. Paula acaba de contar a súa historia.
Paula comprende que Héctor está poñéndolle os cornos con Loli. Paula di que supón que Héctor, que non é parvo, a partir da conversa sobre Loli sospeita que Paula se enterou. Entón, Paula está máis ben impulsada polo desexo de vinganza, para devolver os cadros (aínda que tampouco quere delatar a Héctor porque iso suporía que ela tamén estaría implicada como encubridora) á policía, e por iso fora á illa. E sospeita que Héctor, en cambio, quere seguir co plan, e visto como están as cousas, igual non lle interesa deixar moitas testemuñas...
E: pois que veñan por aquí, que xa lles vou dar eu cadros...
P: home, somos catro, igual non temos por que preocuparnos...
CA: que non, que non, que están tolos...
P: que somos catro!!!
CA: eu marcho!
P: bueno, pois tres
CE: non, dous, eu marcho tamén
E: pero onde ides ir? Se marchades vós si que vos poden matar...
CE: non, porque non van vir por nós. Eles o que queren son os cadros.
CA: E os cadros están aquí. Ademais este Motel está maldito, dame moi mala espiña...
E: pero se estamos xuntos non vai pasar nada...
CE: A avaricia é un pecado capital
E: Xa está a cristiana...
CE: Carlota, aínda que sexa unha histérica, ten razón. Temos que desfacernos dos cadros
E: pero se os destruímos ou os afundimos van querer matarnos igual para sonsacarnos, porque poden pensar que os agachamos nalgún sitio en vez de eliminalos...
P: Mmmmmm.... hai unha solución!
CE: Cal?
PA: queimalos á metade: así non teñen valor pero está claro que non os agachamos...
E: Pero entón vanse cabrear... ou poden pensar que son unha copia... ti es pintora...
PA: desculpa: escultora. E ademais aquí non hai lenzos nin...
CE: Basta de lerias! Eu quero queimalos, Carlota tamén e Paula tamén. Así que ti es o único que non quere...
E: E que ides facer? Queimarme con eles?
CE: non deas ideas.
E: Pensade un pouco: se queimades os cadros...
CA+P: Xa non van querer matarnos!!!
E: como non? Non quedamos en que Juan e Lucía están mortos? Somos testemuñas de dous asasinatos!
P: mira, non sei... eu non creo que Héctor matase polos cadros, pero, polo que parece, Damián si...
CE: nunca me gustou...
E: Non sei... pensade o que poderíamos facer con esa pasta...
P: pero dalle! Non ves que nos queren matar?
CE: si! Es un avaro!
E: que avaro ni que hostia! Xa non teríamos que traballar nunca. Non ves que eses cadros valen un millón de euros cada un???
P: bueno, tampouco te pases...
CE: E ademais non os podes vender como se foses so supermercado. Tés que agachalos e vendelos no mercado negro...
P: Si... e terías a policía detrás...
E: Pero... joder, que é unha pasta!!!
CE: Dios mío!!! Teño problemas de personalidade!!!
E: e esta que di?
CE: empeza a non parecerme tan mala idea o de vendelos...
E: Ah! Logo si...
P: pero que dicides? Celia! Como podes dicir iso?
CA: non discutades máis!!! Xa están ardendo
E: pero que fixeches!!!
P: por fin alguén fai algo...
Achéganse aos cadros para intentar sacalos e Carlota empurra un bidón de gasolina que cae aos pés deles e logo tumba o dos cadros, de maneira que prende a gasolina que teñen aos pés.
CA: agora tócavos arder a vós.
Estas imaxes vanse alternando con imaxes de Carlota volvendo ao sitio onde Damián está cravado e Héctor no solo, vese como colle unha estaca e, aproveitando que Héctor está aínda deitado lla crava nun ollo, e lle atravesa a cabeza. E grítalles aos outros mentres arden: “fóra do Motel! Deixádenos en paz! Xa vos dixen que fósemos a Baiona!!!”
Cando están todos medio chamuscados dinlle que está tola, que van dar con ela, e ven como Carlota mira noutra dirección e vemos o que ela ve: a Nico aparecer detrás dunha porta coa pelota e dille.
CA: vamos, Nico. Agora por fin poderás xogar tranquilo. FIN

ARGUMENTO DO FILME

Eis o argumento do noso filme; aínda nos falta por poñerlle título (xa llo poremos):

Uns amigos pijos deciden ir de camping a unha illa onde sucedeu hai dez anos unha catástrofe nuclear, atraídos polo misterio do lugar, pasando das recomendacións de non ir alá. Como son moi novos e son xente de pasta (polo menos algúns), lévaos o chófer e déixaos na illa quedando en recollelos dous días despois. Durante ese tempo van quedar illados na illa porque, aínda que ten unha ponte que a conecta co continente, cando foi a catástrofe nuclear baleiraron un contorno de 30 km.
Póñenese a montar as tendas pero non dan, así que collen todos os cachivaches e bótanse a andar pola illa ata que encontran as ruínas dun Motel, no que deciden acampar. Remexendo na planta baixa encontran un baúl con cadros. Gústanlles e lévanos para decorar o sitio onde durman.

Paralelamente, despois de chegar eles, chega Héctor á illa para levar os cadros e non os encontra no seu sitio, pero si o baúl. Cando está marchando ve ao lonxe chegar a Paula e pensa que vén para tenderlle unha trampa (poñerlle unha bomba no baúl, por exemplo, e quedar ela coa pasta dos cadros), polo que decide quedar na illa para torturala, sacarlle onde agachou os cadros e logo matala (pero para iso, primeiro, terá que esconder o seu coche): “vouna torturar, sonsacar... e matar!!! Por algo a 1ª conxugación foi sempre a miña preferida!”

Chega Paula ao Motel para coller os cadros pero, de camiño, encóntrase cos rapaces. Inventa calquera desculpa para gañar tempo, “cando estou estresada veño pasear pola illa porque nunca hai ninguén”, e logo pillar os cadros. Acaban convencéndoa para que suba ao dormitorio (a coller algo, a mirar que mono lles quedou...) e alí ve os cadros. Agora é ela a que quere quedar.

Namentres, Héctor segue agachado e nada máis Paula chega sabotéalle o coche (se non o vemos podemos pensar que foi Lucía).

Paula non é capaz de encontrar un momento para coller o coche e liscar, así que vai integrándose na dinámica do grupo. Lucía e Juan saen buscar madeira e ven o coche de Héctor agachado no bosque (Juan: “está quente”), polo que deducen que hai alguén máis na illa. Héctor veos alí, entre os arbustos, cando encontran o seu coche. Juan quere decirlle aos outros que encontraron o coche, porque o normal é decilo, pero Lucía négase, “por non preocupalos, porque seguro que non é nada”, di ao principio, e logo vai ser máis rotunda e chega a ameazar a Juan (que ten merecida fama de listillo) para que fique calado, porque o que ela quere é utilizar o coche para fuxir cos cadros, porque ela recoñeceu os cadros cando os viu, sabe que son cadros roubados, quen os pintou e os cartos que valen.

Xa é noite pecha, e teñen candís, ou unha pequena fogueira acesa. Fan a cea. Despois de cear Damián, que é o mozo de Lucía e está no grupo por iso (en realidade coñéceno pouco, e unha das desculpas de ir de acampada era para coñecelo un pouco mellor), proponlles facer unha ouija. Na ouija sae un espírito dun neno, que se chama Nico. Morrera alí cando o accidente da nuclear e está alí atrapado porque non encontra a súa pelota, que lla levaran outros nenos, e se non a encontra a súa irmá vai enfadarse moito. Nesas, alborótanse porque escoitan ruídos abaixo (é Héctor, que anda remexendo e tropeza, e golpea unha pelota) e cando miran polo oco das escaleiras ven unha pelota rodando, e Carlota ponse a berrar como unha tola (porque é bastante histérica). En teoría, Damián é o que move o vaso.

Despois de todo, como xa non ten moitas excusas para quedar, Paula di que marcha coa idea de volver noutro momento e levar os cadros. Algúns, especialmente Carlota, dinlle que fique porque teñen medo, pero di que non: “teño vida!”. Así que saen fóra, van arrancar o coche pero o coche non arranca. Paula pensa:
a) xa lle tocaba...
b) aquí hai algún rapaz que sabe algo dos cadros
c) uy, uy, uy... Héctor!
Abren o capó e ven que hai cables arrancados, ou cortados, e que faltan as buxías, o cal indica claramente que houbo unha sabotaxe, o que invalida a opción a). De maneira que Paula ten que quedar con eles, e en todo caso, calquera das opcións que baralla non lle parece boa; os rapaces, pola súa parte, deben de pensar que Paula está medio tola por facerlle iso ao seu coche (menos Juan e Lucía, que xa pensan que pode haber outra persoa). Con cadansúa sospeita, a xente vai durmir, deixando, iso si, a pelota fóra. É Carlota a que se ocupa de deixala á entrada do motel antes de meterse no saco.

No medio da noite Lucía levántase para intentar arrancar o coche de Héctor e non dá. Entón sabotéao (pínchalle as rodas, arráncalle algúns cables do capó... así pode facernos pensar que fora ela quen saboteara tamén o de Paula). Cando volve ao Motel recolle a pelota, súbea e pona ao lado de Carlota. Ao espertar, Carlota pega un berro dos seus e esperta a todos.

Durante o día, adícanse a gozar da illa, van á praia, dar uns paseíños... ao caer a tarde Lucía e Damián van dar un paseo pola súa conta e o resto por outro. Cando xa están volvendo ao Motel, xa bastante cerca, encontran os restos dun ritual satánico, con moito sangue, unha galiña degolada... Juan toca a galiña: “aínda está quente”. Celia é unha rapaza bastante católica e cóntalles que sospeita de que Damián pode ser satánico (pode que coñeza algún satánico que sabe que é amigo de Damián, ou que lle veu algunha tatuaxe, ou que saíse nalgunha conversa, ou todo á vez). Carlota, ao escoitalo, ponse a berrar fóra de si e Emilio (típico machito machote machista) sacúdea para que cale. Entón Juan cóntalles o do coche e a súa sospeita de que, vistos os restos do ritual, pode ser que o coche o trouxesen os amigos satánicos de Damián e que, se cadra, por iso Lucía non quería que lles dixese nada. Entón a Carlota dalle outro ataque. Paula, que empeza a sospeitar máis na posibilidade de Héctor que na de Lucía, pídelle a Juan que lles leve onda o coche. Alá van todos, pero Juan non o dá encontrado:
J: tiña que estar por aquí... igual é noutro sitio
E: vaia co listillo...

Simultaneamente, Héctor encontra a Lucía moribunda entre uns matorrais (que, loxicamente, fala cun pequeno fío de voz)
L: Damián...
H: Que Damián?
L: Os cadros...
H: Os cadros???
L: O coche...
H: Que lle pasa ao coche???
L: Axuda... morro...
H: Que sabes dos cadros?
L: Roubados...
H: Quen o sabe?
L: ...
H: Quen o sabe?
L: ...
H: Quen o saaaaaaaabeeeeeeeeee??????????

Faise de noite e Lucía e Damián non volven ao Motel. Saen buscalos todos xuntos. Tópanse con Damián.
D: Non sei o que lle pasou. Enfadouse por calquera tontería e marchou a correr...
CA: Aaaahhhhhh!!!!
D: E a esta que lle pasa?
E: Non sexas cínico! Sabemos que es satánico e que hoxe pola tarde tiveches festa...
D: Pero que dis? Satánico eu? Festa?
J: entón... por que tés sangue nas botas?
Damián deslízase detrás duns arbustos e di: “que botas?” e a continuación marcha correndo. Saen todos correndo detrás del pero non o collen, porque as ás do demo son máis rápidas que o calzado duns simples excursionistas. Unha vez que ven que non o poden coller, falan e deciden que un grupo debería ir ao Motel para atrapar a Damián (Emilio, Paula e Celia) e outro buscar os restos de Lucía (Juan e Carlota).

O grupo que chega ao Motel encóntrao todo igual e deciden esperar, escondidos, a Damián, para tenderlle unha emboscada.
Juan e Carlota encontran o cadáver de Lucía, cun brazo saíndo entre uns matorrais. Juan tócao e di “aínda está quente”. Nese momento, unha machada córtalle o brazo a Juan. A machada manéxaa Damián, que a continuación di: “quente vas quedar ti” e córtalle o pescozo. Carlota, como é costume, ponse a berrar:
CA: Aaahhh!!! Non! Damián! Non o fagas!
Héctor, que estaba agachado entre os matorrais (vese que eran ben espesos porque Héctor e Damián estaban os dous alí agachados e non sabían un do outro), sae nese momento.
H: así que ti es Damián...
D: E ti quen es?
H: eu son Héctor
D: encantado... vouche dar
H: non vai ser tan doado conmigo.
D: iso verémolo
H: sei que o fas todo polos cadros, a nena díxomo
D: de que cadros falas?
H: non te fagas o tolo...
Carlota marcha dalí e déixaos discutindo e pelexando. Na liorta, Héctor acaba no solo. Damián vai matalo coa machada pero asestarlle o ‘golpe’ definitivo engánchase coa póla dunha árbore, golpéase a cara, cae cara atrás, o brazo que sobresae de Lucía faille a zancadilla, desequilíbrao, anda medio caendo para atrás, pisa a cabeza cortada de Juan e o desequilibrio fai que caia sobre un tronco cortado que se lle crava na espalda e lle atravesa o peito.
D: Satán....
H: ufff (respira tranquilo ao ver o preto que estivera de morrer).

Carlota chega ao Motel.
CA: están pelexando, e Damián xa matou a Lucía e Juan, e Héctor quere matar a Damián!!! E todo polos cadros!!!
E: a ver, a ver, tranquilízate. Que dis?
CA: Hai un home na illa, que se chama Héctor. Juan e eu encontramos o corpo de Lucía (aínda estaba quente). Entón apareceu Damián e matou a Juan, e cando ía matarme apareceu Héctor...
E: Pero quen é Héctor?
P: Bueno, rapaces, creo que teño algo que contarvos.
A historia de Héctor e Paula pódese contar toda aquí (se se contase aquí podemos ter o recurso da voz de Paula como voz en off que serve para facer máis doado o tratamento visual) ou a cachos polo medio: HP eran estudantes de Belas Artes. Viaxaron moito polo mundo vendo museos, monumentos, casas modernas... Héctor seduciuna, acabaron liados e convenceuna para roubar uns cadros dunha exposición, onde sabía que as medidas de seguridade eran moi escasas e o valor dos cadros moi alto. O seu plan era fuxir cos cadros, vendelos no mercado negro e ir vivir das rendas a Brasil, onde poderían crear a súa arte xa sen obrigas económicas. Vemos como os rouban, os agachan no Motel da illa e marchan dalí. Co paso dos días na prensa vaise falando cada vez máis do roubo, difunden as fotos dos cadros, e Paula intenta convencelo de que é mellor que digan onde están os cadros para que a policía non os atrape. El dille que non, que todo vai saír ben, e ela, como está namorada del (pobriña) creo. Pero un día, casualmente, Paula ve no móbil de Héctor que está realizando con frecuencia chamadas a unha antiga moza del (Loli). Paula pregúntalle por ela, sen dicirlle nada do móbil, e el di que non sabe nada de Loli desde hai anos, desde que deixaran a relación. Paula comprende que lle está poñendo os cornos coa outra. Héctor, que non é parvo, a partir da conversa sobre Loli sospeita que Paula se enterou. Entón, Paula xa non está retida polo amor, senón máis ben impulsada polo desexo de vinganza, para non devolver os cadros (aínda que tampouco quere delatar a Héctor porque iso suporía que ela tamén estaría implicada como encubridora) á policía, e por iso fora á illa. Héctor, en cambio, quere seguir co plan, e visto como están as cousas, igual non lle interesa deixar moitas testemuñas...
E: pois que veñan por aquí, que xa lles vou dar eu cadros...
P: home, somos catro, igual non temos por que preocuparnos...
CA: que non, que non, que están tolos...
P: que somos catro!!!
CA: eu marcho!
P: bueno, pois tres
CE: non, dous, eu marcho tamén
E: pero onde ides ir? Se marchades vós si que vos poden matar...
CE: non, porque non van vir por nós. Eles o que queren son os cadros.
CA: E os cadros están aquí. Ademais este Motel está maldito, dame moi mala espiña...
E: pero se estamos xuntos non vai pasar nada...
CE: A avaricia é un pecado capital
E: Xa está a cristiana...
CE: Carlota, aínda que sexa unha histérica, ten razón. Temos que desfacernos dos cadros
E: pero se os destruímos ou os afundimos van querer matarnos igual para sonsacarnos, porque poden pensar que os agachamos nalgún sitio en vez de eliminalos...
P: Mmmmmm.... hai unha solución!
CE: Cal?
PA: queimalos á metade: así non teñen valor pero está claro que non os agachamos...
E: Pero entón vanse cabrear... ou poden pensar que son unha copia... ti es pintora...
PA: desculpa: escultora. E ademais aquí non hai lenzos nin...
CE: Basta de lerias! Eu quero queimalos, Carlota tamén e Paula tamén. Así que ti es o único que non quere...
E: E que ides facer? Queimarme con eles?
CE: non deas ideas.
E: Pensade un pouco: se queimades os cadros...
CA+P: Xa non van querer matarnos!!!
E: como non? Non quedamos en que Juan e Lucía están mortos? Somos testemuñas de dous asasinatos!
P: mira, non sei... eu non creo que Héctor matase polos cadros, pero, polo que parece, Damián si...
CE: nunca me gustou...
E: Non sei... pensade o que poderíamos facer con esa pasta...
P: pero dalle! Non ves que nos queren matar?
CE: si! Es un avaro!
E: que avaro ni que hostia! Xa non teríamos que traballar nunca. Non ves que eses cadros valen un millón de euros cada un???
P: bueno, tampouco te pases...
CE: E ademais non os podes vender como se foses so supermercado. Tés que agachalos e vendelos no mercado negro...
P: Si... e terías a policía detrás...
E: Pero... joder, que é unha pasta!!!
CE: Dios mío!!! Teño problemas de personalidade!!!
E: e esta que di?
CE: empeza a non parecerme tan mala idea o de vendelos...
E: Ah! Logo si...
P: pero que dicides? Celia! Como podes dicir iso?
CA: non discutades máis!!! Xa están ardendo
E: pero que fixeches!!!
P: por fin alguén fai algo...
Achéganse aos cadros para intentar sacalos e Carlota empurra un bidón de gasolina que cae aos pés deles e logo tumba o dos cadros, de maneira que prende a gasolina que teñen aos pés.
CA: agora tócavos arder a vós.
Estas imaxes vanse alternando con imaxes de Carlota volvendo ao sitio onde Damián está cravado e Héctor no solo, vese como colle unha estaca e, aproveitando que Héctor está aínda deitado lla crava nun ollo, e lle atravesa a cabeza. E grítalles aos outros mentres arden: “fóra do Motel! Deixádenos en paz! Xa vos dixen que fósemos a Baiona!!!”
Cando están todos medio chamuscados dinlle que está tola, que van dar con ela, e ven como Carlota mira noutra dirección e vemos o que ela ve: a Nico aparecer detrás dunha porta coa pelota e dille.
CA: vamos, Nico. Agora por fin poderás xogar tranquilo. FIN